در دنیایی که روح خودم هم ترکم میکند هیچ انتظاری از دیگران نیس.

توی رووز تولدم همه بهم گفتن اول یه ارزو کن بعد شمع هارو فووت کن....

یه ارزو کردم و شمع هام رو فووت کردم..

مادرم بهم گفت میدوونم چه آرزوویی کردی..

آرزووت پوول بوود...

داداشم گفت درست بوود...

ابجیم گفت خوشبختیت بوود ...

دووستام گفتن یه پسر خوشگل و خوشتیپ ...

ولی آرزوی من هیچکدووم از اوونا نبوود...

آرزو کردم

سال بعد همین مووقع دوتا شمع رووی سنگ قبرم بذارن تا با باد خامووش بشه ...همین...

سلااامتی سااااااااقی...سلاامتی رووزی که بالای عکسم بنوییسن هوالبااااقی...

مدت هاست ...

تنها چیزی که مرا یاد تو می اندازد...تعنه های دیگران است

شاید اگر این دیگران نبوودند...

تو خیلی وقته پیش برایم مرده بوودی.....

رووز اول گل سرخی برایم اوردی گفتی برای همیشه دووستت دارم

رووز دوم گل زردی برایم اوردی گفتی دووستت ندارم

رووز سوم گل سفیدی آوردی و سر قبرم گذاشتی و گفتی....

مرا ببخش فقط یه شووخی بوود

خودم قبوول دارم کهنه شده ام

انقدر کهنه

که می شود

روی گرد و خاک روحم

یادگاری نوشت

بنویس.

و...

برو..

این اشتباه من بوود که کار های تورو با یه ش اضافه می خووندم

تو به قلبم عق زدی ومن اوونو عشق می دیدم

تو برای دلم ور زدی و من اوونو شوور زدن دلت میدیدم

تو اراجیفت رو عر می زدی و من همه ی اووناروو شعر می دیدم

تو ارزش یه دوونه اه رو هم نداشتی و من تورو شاه می دیدم

من درد می کشم...

تو اما چشمانت را ببند...

سخت است بدانم میبینی و بی خیالی...!